SANDRA LANGEREIS "Erasmus Dwarsdenker", 2021.

 

"...wispelturigheid en doortraptheid van vrouwen...

de val van Troje was de schuld van Helena, 

de ondergang van Antonius  was de schuld van Cleopatra.

Christenen hadden daar eveneens een handje van,

 voegde hij er in zijn volgende editie droog aan toe. 

Want die meenden al hun verdorvenheden te mogen wijten aan Eva... " (p.396)

"Want wat is er bijvoorbeeld dwazer dan te denken 

dat je je hachje redt of je gezondheid spaart 

door kaarsjes te branden of schietgebedjes te zeggen voor een heiligenbeeld ? " (p.423)

"...Openbaring, dat volgens Hieronymus door veel Griekse kerkvaders 

niet eens tot de canon van het Nieuwe Testament werd gerekend, 

vertelde Erasmus er onverstoorbaar bij. 

(...) En dan kon de lezer ook meedenken over zijn stellige indruk dat heel de sinistere tekst van 

Openbaring met zijn allesbehalve beheerste stijl en allesbehalve apostolische inhoud moeilijk door de 

evangelist die iedereen kende als Johannes kon zijn geschreven : 

hier was duidelijk een heel andere Johannes aan het woord. 

Een of andere profetische snoever uit later tijden. " (p.540)

"Maar Erasmus had Johannes'brief (I Joh, 5,7) in het authentieke Grieks bestudeerd,

 en hij had ontdekt dat in de brief was geknoeid, 

en dat het hele vers over de vader, het woord en de heilige geest in de Griekse oertekst 

schitterde door afwezigheid. (...) 

In de Griekse codex vind ik over het getuigenis van de drievuldigheid alleen dit : 

er zijn drie getuigen : de geest en het water en het bloed. 

En Erasmus schrapte het legendarische vers "de vader, het woord en de heilige geest"

 resoluut uit de verbeterde vulgaat. 

Plotseling bleek de passage bij Johannes helemaal niet te gaan over de drievuldigheid van God. (...) 

De leer van de drievuldigheid bleef geldig. 

MAAR NIET OP GROND VAN DE BIJBEL; WANT DAAR STOND DIE LEER NIET (p.549-552).

MAAR : ERASMUS MOET TOEGEVEN AAN DE ENORME KERKELIJKE DRUK :

"Zes jaar geleden was hij zo dapper geweest het enige bijbelse testimonium 

voor de pas rond het jaar 4OO geformuleerde doctrine van de Heilige Drievuldigheid 

uit het Nieuwe Testament te schrappen. 

Nu had hij uit angst voor een verbod op zijn boek die onbijbelse woorden teruggezet." (p.653)

M.DIERICKX "De oprichting der nieuwe bisdommen in de Nederlanden onder FILIPS II 1559-1570" Uitgeverij Het Spectrum, 1950.

St Donaaskathedraal

uit SANDERUS "Flandria Illustrata"

"...aangezien Ieper sinds vele jaren wenste een bisschop binnen zijn muren te bezitten en 

dat zowel de verheffing van hun stad tot bisdom als de persoon van de nieuwe bisschop hun zeer aangenaam was. 

Ook de proost en de religieuzen van het klooster van Sint Maarten (te Ieper) verklaarden zich bereid, 

met het klassieke voorbehoud van hun privileges, Rithovius las hun bisschop en overste te aanvaarden.

 Op 18 oktober 1561 kon diens procurator bezit nemen van de kathedraal en van het Sint Maartensklooster. 

***

Ook naar Brugge werd de president van de Raad Van Vlaanderen voor eenzelfde doel afgevaardigd. 

De mannen der wet verklaarden dat zij zeer verheugd waren om deze uitverkiezing en 

dat zij de bisschop alle hulp en bijstand zouden verlenen.

  Het oude kapittel van Sint Donaas toonde zich echter zeer bezorgd om zijn privileges en 

vrijstellingen, maar verklaarde tenslotte dat zowel de oprichting van het bisdom en de verheffing 

van hun collegiale kerk tot kathedraal, als de benoeming van de Bruggeling Pieter De Corte tot 

bisschop hun zeer aangenaam was. " (p.142, 142)

ORLANDO FIGES "Europeanen. Het ontstaan van een gemeenschappelijke cultuur"

"Dostojevski had geen geluk. Hij jaagde er in een week al hun geld doorheen en begon toen hun 

resterende bezittingen te verpanden. 

Hij ging door tot zijn laatste taler, won een keer en verloor dan weer, om vervolgens nogmaals naar het pandjeshuis terug te keren.

 Ze bouwden een schuld op bij hun huisbazin. Anna schreef haar ouders en vroeg hun om geld. 

Ze verpandde de diamanten ring en haar broche en oorbellen met robijnen, haar huwelijkscadeau van 

Dostojevski, die hij eveneens verspeelde.

 Hij ging snikkend voor haar op de knieën, smeekte haar om vergiffenis. Hij gedroeg zich als een personage uit een van zijn eigen romans." (...)"

 Dostojevski was een van de weinige mensen die Toergenjevs Vaders en zonen had begrepen" (p.352)

****

"Niemand kwam naar Groot-Brittannië voor het weer of het eten.

Buitenlanders deden over beide hun beklag. 

Zij beoordeelden het land aan de hand van de anglofobe clichés die op het Europese vasteland 

wijdverbreid waren : de droefgeestige stemmende mist van Londen, het kille Engelse temperament, het 

materialisme, de hypocrisie, het "perfide Albion" en dergelijke.

 In Londen hangt de melancholie letterlijk in de lucht; men ademt deze er in via alle poriën.

 Niets is naargeestiger dan de aanblik die deze stad biedt op een mistige dag of wanneer het regent of 

de duisternis is ingevallen.

 Het roept een diepe wanhoop op, afkeer van alles en het onbedwingbare verlangen een einde aan het eigen leven te maken. 

De Viardots waren gewend aan de Engelsen en hun eigenaardigheden.

 Ze kwamen tenslotte al dertig jaar in het land. 

Toch vond Louis Viardot de Engelsen nog altijd een raar volk. 

In zijn Souvenirs de chasse vergeleek hij hun land met een groot klooster, zo verknocht waren ze aan hun absurde gedragsregels..." (p.378,379)

MICHELLE OBAMA "Mijn verhaal Becoming"

 "We hadden ook op de tweede verdieping een TV,

 maar die zette ik bewust niet aan. 

Het gebabbel van de nieuwslezers op TV werkte altijd op mijn zenuwen..." (p.422)

"Zo kon een leerkracht geen baan vinden 

omdat de nieuwe staat het onderwijzersdiploma 

van de vorige  staat niet erkende..." (p.307)

UWE KLUSSMANN "Het Duitse Keizerrijk"

 

"Het keerpunt voor de historicus Ludwig Quidde was de publicatie van een dun geschrift in 1894. 

Het droeg de titel Caligula. 

Eine Studie über  römischen Cäsarenwahnsinn 

(Een studie over Romeinse Caesarswaanzin). 

Quidde beschreef daarin weliswaar de megalomane, wrede keizer van het oude Rome, 

maar bedoelde eigenlijk Wilhelm II, 

die zes jaar daarvoor tot Duitse keizer was gekroond".(p.190).

Een storm brak los :

de monarchisten vatten Caligula op als

majesteitsbelediging van het ergste soort,

maar de critici van Wilhelm II waren enthousiast."