"Dostojevski had geen geluk. Hij jaagde er in een week al hun geld doorheen en begon toen hun
resterende bezittingen te verpanden.
Hij ging door tot zijn laatste taler, won een keer en verloor dan weer, om vervolgens nogmaals naar het pandjeshuis terug te keren.
Ze bouwden een schuld op bij hun huisbazin. Anna schreef haar ouders en vroeg hun om geld.
Ze verpandde de diamanten ring en haar broche en oorbellen met robijnen, haar huwelijkscadeau van
Dostojevski, die hij eveneens verspeelde.
Hij ging snikkend voor haar op de knieën, smeekte haar om vergiffenis. Hij gedroeg zich als een personage uit een van zijn eigen romans." (...)"
Dostojevski was een van de weinige mensen die Toergenjevs Vaders en zonen had begrepen" (p.352)
****
"Niemand kwam naar Groot-Brittannië voor het weer of het eten.
Buitenlanders deden over beide hun beklag.
Zij beoordeelden het land aan de hand van de anglofobe clichés die op het Europese vasteland
wijdverbreid waren : de droefgeestige stemmende mist van Londen, het kille Engelse temperament, het
materialisme, de hypocrisie, het "perfide Albion" en dergelijke.
In Londen hangt de melancholie letterlijk in de lucht; men ademt deze er in via alle poriën.
Niets is naargeestiger dan de aanblik die deze stad biedt op een mistige dag of wanneer het regent of
de duisternis is ingevallen.
Het roept een diepe wanhoop op, afkeer van alles en het onbedwingbare verlangen een einde aan het eigen leven te maken.
De Viardots waren gewend aan de Engelsen en hun eigenaardigheden.
Ze kwamen tenslotte al dertig jaar in het land.
Toch vond Louis Viardot de Engelsen nog altijd een raar volk.
In zijn Souvenirs de chasse vergeleek hij hun land met een groot klooster, zo verknocht waren ze aan hun absurde gedragsregels..." (p.378,379)
